Berita

Pembungkusan yang mampankini semakin penting apabila pengguna mula menuntut pilihan yang lebih mampan. Jenis pembungkusan mampan termasuk sebarang bahan mesra alam yang digunakan untuk membungkus, menyimpan, mengangkut atau menyimpan produk, termasuk pembungkusan yang boleh terbiodegradasi, boleh kompos, boleh dikitar semula, boleh diguna semula dan berasaskan tumbuhan.
Pembungkusan yang mampanmempunyai banyak faedah, termasuk perlindungan alam sekitar, pengurangan sisa, penjimatan kos, pematuhan, peningkatan jenama dan peluang pasaran. Dengan mengamalkan amalan pembungkusan mampan, perniagaan boleh meraih faedah ini sambil menyumbang kepada masa depan yang lebih mampan.
Di bawah, kami menerangkan secara terperinci perbezaan antara jenis pembungkusan mampan, serta faedah dan cabaran. Kami juga akan melihat peraturan dan piawaian industri dan masa depan pembungkusan mampan.
Pembungkusan yang mampanmelibatkan penggunaan bahan dan strategi reka bentuk yang meminimumkan kesan alam sekitar sesuatu produk sepanjang keseluruhan kitaran hayatnya, daripada pengeluaran hingga pelupusan. Ia melibatkan penggunaan bahan boleh diperbaharui, kitar semula atau terbiodegradasi, mengurangkan sisa, mengoptimumkan saiz dan berat pakej, dan menggunakan proses pembuatan yang mesra alam. Pembungkusan mampan bertujuan untuk mengimbangi keperluan pembungkusan dengan keperluan untuk melindungi alam sekitar dan memulihara sumber.
Pembungkusan tradisional sering menggunakan sumber yang tidak boleh diperbaharui dan menghasilkan banyak sisa. Pembungkusan mampan bertujuan untuk mengurangkan penggunaan sumber, meminimumkan pelepasan gas rumah hijau dan mencegah pencemaran, yang membantu mengurangkan perubahan iklim dan memulihara sumber semula jadi.
Pembungkusan mesra alam menggunakan bahan kitar semula atau kitar semula untuk meminimumkan sisa dan menggalakkan kitar semula dan pengkomposan. Dengan mengurangkan sisa pembungkusan, kita boleh mengurangkan beban di tapak pelupusan dan meminimumkan kesan alam sekitar pelupusan pembungkusan.
Pengguna semakin sedar tentang kesan alam sekitar daripada pembelian mereka. Pembungkusan yang mampan boleh meningkatkan reputasi jenama dan menarik kepada pengguna yang mementingkan alam sekitar yang lebih suka produk yang mampan.
Kerajaan dan pengawal selia di seluruh dunia sedang memperkenalkan peraturan dan piawaian yang lebih ketat untuk menggalakkan amalan mampan. Pematuhan peraturan ini adalah penting untuk perniagaan kekal mematuhi dan mengelakkan denda.
Kemajuan terkini dalam industri pembungkusan mampan termasuk peningkatan penggunaan bahan kitar semula dan minat yang semakin meningkat dalam bahan terbiodegradasi atau kompos, yang mengurangkan kesan alam sekitar produk pada akhir hayatnya.
Jenama itu juga memberi tumpuan kepada memperkemas reka bentuk pembungkusan untuk mengurangkan penggunaan bahan sambil tetap melindungi produk. Ini termasuk menggunakan bahan yang lebih nipis, menghapuskan lapisan yang tidak diperlukan dan mereka bentuk pembungkusan yang sesuai dengan produk dengan lebih cekap, mengurangkan sisa dan pelepasan semasa penghantaran.
Pembungkusan boleh terbiodegradasi secara semula jadi terdegradasi oleh mikroorganisma seperti bakteria atau kulat dan dipecahkan kepada bahan yang lebih ringkas dan tidak toksik. Bahan-bahan ini menjalani proses biologi yang dipanggil biodegradasi, di mana ia terurai kepada unsur-unsur seperti karbon dioksida, air dan biojisim. Pembungkusan biodegradasi direka untuk meminimumkan kesan alam sekitar selepas pelupusan dan mengurangkan pengumpulan sisa pembungkusan di tapak pelupusan.
Pembungkusan itu menggunakan beberapa jenis bahan terbiodegradasi iaitu bioplastik, kertas dan kadbod, gentian asli, pembungkus cendawan dan filem berasaskan bio. Bioplastik diperbuat daripada sumber yang boleh diperbaharui seperti kanji jagung, tebu atau minyak sayuran. Bergantung pada komposisi yang tepat, bioplastik boleh terbiodegradasi, boleh kompos, atau kedua-duanya.
Kertas dan kadbod digunakan secara meluas dalam pembungkusan dan merupakan bahan terbiodegradasi. Ia diperbuat daripada pulpa kayu dan boleh rosak secara semula jadi. Bahan pembungkusan yang diperbuat daripada gentian semula jadi seperti rami, buluh atau jute boleh terbiodegradasi. Gentian ini boleh diperbaharui dan rosak dari semasa ke semasa. Filem yang diperbuat daripada bahan berasaskan bio seperti asid polilaktik (PLA) atau selulosa boleh terbiodegradasi dan boleh digunakan dalam pelbagai aplikasi pembungkusan.
Pembungkusan biodegradasi mengurangkan pengumpulan sisa dan meminimumkan kesan ke atas ekosistem dan sumber semula jadi. Bahan terbiodegradasi terurai kepada bahan bukan toksik, yang mengurangkan jumlah sisa di tapak pelupusan sampah dan menggalakkan pembangunan ekonomi pekeliling. Banyak bahan terbiodegradasi diperolehi daripada sumber boleh diperbaharui, mengurangkan pergantungan kepada bahan api fosil dan bahan tidak boleh diperbaharui. Pembungkusan jenis ini sering dianggap lebih mesra alam dan boleh meningkatkan reputasi jenama dalam kalangan pengguna yang mementingkan alam sekitar.
Beberapa kelemahan pembungkusan terbiodegradasi ialah bahan terbiodegradasi selalunya memerlukan keadaan tertentu, seperti suhu tertentu, kelembapan dan kehadiran mikroorganisma, untuk memecahkan bahan terbiodegradasi dengan berkesan. Jika syarat-syarat ini tidak dipenuhi, proses biodegradasi mungkin lambat atau tidak cekap.
Di samping itu, kemudahan rawatan berasingan mungkin diperlukan untuk menguraikan bahan-bahan ini dengan berkesan. Jika tidak diisih dan dikendalikan dengan betul, ia boleh mencemarkan aliran kitar semula. Mereka juga kadangkala lebih mahal daripada bahan tradisional, yang menjejaskan kos keseluruhan pengeluaran dan pembungkusan.
Beberapa contoh jenis pembungkusan lestari ini ialah beg plastik terbiodegradasi, bekas makanan boleh kompos, kacang tanah terbiodegradasi yang dibungkus dan cawan kopi. Beg plastik diperbuat daripada plastik terbiodegradasi, seperti asid polilaktik (PLA), yang terurai kepada komponen bukan toksik. Bekas makanan yang diperbuat daripada bahan terbiodegradasi seperti bagasse atau tepung jagung kemudiannya boleh dikompos.
Bahan kusyen yang digunakan dalam pembungkusan ialah kacang tanah yang dibungkus terbiodegradasi yang diperbuat daripada kanji atau bahan semula jadi lain. Cawan kopi yang diperbuat daripada bahan terbiodegradasi seperti kertas atau PLA semakin popular sebagai alternatif kepada cawan Styrofoam yang tidak boleh dikitar semula. Filem yang diperbuat daripada bahan terbiodegradasi seperti PLA atau selulosa digunakan untuk membungkus dan melindungi pelbagai produk.
Pembungkusan boleh kompos boleh diletakkan dalam persekitaran pengkomposan dan diuraikan menjadi bahan organik tanpa meninggalkan sisa toksik. Pengkomposan ialah proses semula jadi di mana mikroorganisma menguraikan bahan organik di bawah keadaan suhu, kelembapan dan oksigen tertentu.
Perbezaan utama antara produk boleh kompos dan terbiodegradasi ialah barang kompos memerlukan persekitaran khusus untuk terurai, manakala produk terbiodegradasi, sementara memerlukan beberapa syarat di atas, sering terurai secara semula jadi dalam pelbagai keadaan.
Beberapa jenis bahan kompos yang digunakan untuk pembungkusan termasuk plastik kompos, kertas dan kadbod, gentian tumbuhan dan biopolimer semula jadi. Plastik kompos diperbuat daripada sumber boleh diperbaharui seperti kanji jagung atau tebu dan direka bentuk untuk merosot di bawah keadaan pengkomposan. Ia boleh digunakan dalam pelbagai bahan pembungkusan termasuk beg, bekas makanan dan pinggan mangkuk.
Pembungkusan yang diperbuat daripada gentian tumbuhan seperti bagasse (serabut tebu), jerami gandum atau buluh boleh dikompos. Gentian ini biasanya digunakan dalam bekas makanan, dulang dan pinggan. Selain itu, biopolimer semula jadi seperti asid polylactic (PLA) atau polyhydroxyalkanoate (PHA) diperoleh daripada sumber yang boleh diperbaharui dan boleh dikompos. Ia digunakan dalam pelbagai bahan pembungkusan termasuk filem, botol dan cawan.
Beberapa faedah pembungkusan kompos ialah ia mengurangkan sisa dan menggalakkan ekonomi bulat. Ia terurai kepada bahan organik, yang memperkayakan tanah dan mengurangkan keperluan untuk baja kimia. Bahan pembungkusan kompos juga boleh mengalihkan sisa dari tapak pelupusan, mengurangkan beban sistem pengurusan sisa dan meminimumkan pelepasan gas rumah hijau yang berkaitan dengan tapak pelupusan. Kompos daripada pembungkusan kompos juga boleh meningkatkan kualiti dan kesuburan tanah, menggalakkan pertanian mampan.
Satu kelemahan pembungkusan kompos ialah ia memerlukan keadaan tertentu, termasuk suhu, kelembapan dan tahap oksigen, untuk terurai dengan berkesan. Syarat ini mungkin tidak terpakai untuk semua tumbuhan pengkomposan atau tumbuhan pengkomposan rumah. Di sesetengah wilayah, ketersediaan peralatan pengkomposan juga mungkin terhad, menjadikannya sukar untuk memastikan pembungkusan dikompos dengan betul. Selain itu, pembungkusan boleh kompos mesti diasingkan dengan betul daripada aliran sisa lain untuk mengelakkan pencemaran, kerana bahan tidak boleh kompos boleh mengganggu pengkomposan.
Bekas yang diperbuat daripada bahan kompos seperti bagasse atau PLA digunakan secara meluas dalam industri perkhidmatan makanan. Sebagai contoh, buah kopi pakai buang yang diperbuat daripada bahan kompos telah menjadi popular sebagai alternatif mesra alam kepada bahan yang tidak boleh dikitar semula. Beg kompos, diperbuat daripada bahan seperti PLA atau plastik kompos, mempunyai banyak kegunaan, termasuk beg runcit, beg runcit dan beg sampah.
Pembungkusan yang boleh dipulangkan boleh dikumpul, diisih dan dikitar semula untuk digunakan sebagai bahan mentah untuk produk baharu. Kitar semula melibatkan penukaran bahan buangan kepada sumber yang boleh digunakan semula, mengurangkan keperluan untuk bahan dara dan meminimumkan kesan perlombongan dan pengeluaran terhadap alam sekitar.
Pembungkusan kertas dan kadbod boleh dikitar semula dan digunakan untuk membuat produk kertas baharu. Bahan-bahan ini sering dikumpul dan dilupuskan melalui program kitar semula. Selain itu, pelbagai jenis pembungkusan plastik seperti botol, bekas dan filem boleh dikitar semula. Kitar semula plastik melibatkan pengasingan dan kitar semula sisa plastik untuk menghasilkan produk atau gentian baharu.
Pembungkusan kaca seperti botol dan balang boleh dikitar semula. Kaca boleh dikumpulkan, dihancurkan, cair dan dibentuk ke dalam bekas kaca baru atau digunakan sebagai agregat untuk bahan binaan. Pembungkusan logam, termasuk tin aluminium dan bekas keluli, boleh dikitar semula. Logam diasingkan, cair dan bertukar menjadi produk logam baru.
Kelebihan pembungkusan mesra alam ini ialah kitar semulanya mengurangkan keperluan untuk sumber utama, sekali gus menjimatkan tenaga, air dan bahan mentah. Ini membantu memulihara sumber semula jadi dan mengurangkan kesan pengekstrakan sumber terhadap alam sekitar. Di samping itu, penggunaan semula sisa mengalihkan bahan dari tapak pelupusan dan menggalakkan ekonomi bulat dengan memanjangkan hayat bahan.
Industri kitar semula juga mewujudkan pekerjaan dalam pengumpulan, pemprosesan dan pengeluaran plastik kitar semula dan bahan lain.
Kitar semula mempunyai kelemahannya. Sisa mesti diisih dan dinyahcemar dengan betul untuk memastikan kitar semula yang cekap. Bahan cemar seperti mencampurkan plastik yang berbeza atau sisa makanan di atas kertas dan kadbod boleh menghalang kitar semula.
Di samping itu, infrastruktur kitar semula yang mencukupi, termasuk sistem pengumpulan dan kemudahan pemprosesan, mungkin tidak tersedia secara universal. Penyertaan terhad dalam program kitar semula mungkin juga mengehadkan potensi kitar semula.
Botol polietilena tereftalat (PET) yang biasa digunakan untuk minuman mudah dikitar semula. Ia boleh dikumpul, diisih dan dikitar semula ke dalam botol plastik baharu atau digunakan dalam pengeluaran gentian untuk pakaian, permaidani atau pembungkusan mampan yang lain.
Tin aluminium yang digunakan untuk pembungkusan minuman atau makanan boleh dikitar semula. Kitar semula aluminium melibatkan pencairannya untuk membuat tin baharu atau produk lain.
Pembungkusan tumbuhan merujuk kepada bahan yang diperoleh daripada sumber tumbuhan yang boleh diperbaharui seperti tanaman, pokok, atau biojisim lain. Bahan-bahan ini sering dipilih sebagai alternatif kepada pembungkusan tradisional yang diperoleh daripada bahan api fosil atau sumber yang tidak boleh diperbaharui. Pembungkusan berasaskan tumbuhan mempunyai beberapa faedah, termasuk mengurangkan kesan alam sekitar, pemuliharaan sumber dan potensi untuk biodegradasi atau kebolehkomposan.
Pembungkusan berasaskan tumbuhan digunakan dalam pelbagai industri termasuk makanan dan minuman, penjagaan diri dan e-dagang. Ia boleh digunakan dalam kedua-dua pembungkusan primer (sentuhan langsung dengan produk), serta dalam pembungkusan sekunder dan tertier.
PLA ialah bioplastik yang diperoleh daripada sumber boleh diperbaharui seperti kanji jagung atau tebu dan biasanya digunakan dalam produk seperti cawan, dulang dan pembungkusan makanan. Bagasse adalah hasil sampingan berserat yang diperoleh daripada pemprosesan tebu. Syarikat itu mengeluarkan produk pembungkusan makanan seperti pinggan, mangkuk, dan bekas bawa pulang. Pulpa kayu, seperti kertas dan kadbod, juga berasal dari tumbuhan dan digunakan secara meluas dalam pelbagai aplikasi pembungkusan.
Salah satu faedah pembungkusan berasaskan tumbuhan ialah ia diperoleh daripada sumber yang boleh diperbaharui seperti tanaman atau tumbuhan yang cepat tumbuh yang boleh diisi semula melalui penanaman. Ini mengurangkan pergantungan kepada sumber yang terhad dan menggalakkan pembangunan mampan. Bahan berasaskan tumbuhan juga biasanya mempunyai jejak karbon yang lebih rendah daripada bahan berasaskan bahan api fosil. Oleh itu, mereka boleh membantu mengurangkan perubahan iklim dengan mengurangkan pelepasan gas rumah hijau semasa pengeluaran dan pelupusan.
Walau bagaimanapun, ia juga mempunyai had, kerana pembungkusan berasaskan tumbuhan mungkin mempunyai ciri prestasi yang berbeza daripada bahan tradisional. Contohnya, sesetengah bahan terbitan tumbuhan mungkin mempunyai sifat penghalang yang lebih rendah yang menjejaskan jangka hayat atau perlindungan produk.
Selain itu, pengeluaran bahan pembungkus berasaskan tumbuhan bergantung kepada amalan pertanian dan guna tanah. Menanam tanaman untuk pembungkusan boleh mendatangkan kesan alam sekitar seperti penggunaan air, penebangan hutan atau penggunaan racun perosak.
Pembungkusan boleh guna semula ialah bahan atau bekas pembungkusan yang boleh digunakan beberapa kali sebelum dikitar semula atau dilupuskan. Tidak seperti pembungkusan pakai buang, pembungkusan ini direka bentuk dengan mengambil kira ketahanan, penggunaan semula dan pengurangan sisa.
Pembungkusan boleh guna semula digunakan dalam pelbagai industri termasuk runcit, makanan dan minuman, e-dagang dan logistik. Ia boleh digunakan dalam pelbagai produk termasuk makanan, penjagaan diri dan produk tahan lama.
Beg beli-belah boleh guna semula yang diperbuat daripada bahan tahan lama seperti kanvas, nilon atau fabrik kitar semula sering digunakan sebagai alternatif kepada beg plastik sekali guna. Bekas makanan boleh guna semula yang diperbuat daripada kaca, keluli tahan karat atau plastik tahan lama juga boleh digunakan untuk menyimpan dan mengangkut makanan, mengurangkan keperluan untuk bekas guna sekali. Peti boleh guna semula, palet dan bekas yang digunakan untuk pengangkutan dan logistik boleh dipulangkan dan digunakan semula, mengurangkan keperluan untuk pembungkusan pakai buang.
Pembungkusan boleh guna semula mempunyai beberapa kelebihan berbanding alternatif pakai buang, termasuk pengurangan sisa, pemuliharaan sumber dan kurang kesan alam sekitar.
Pembungkusan mesra alam ini sangat mengurangkan jumlah sisa yang dijana kerana ia boleh digunakan beberapa kali sebelum dibuang, membantu mengelakkan sisa daripada tapak pelupusan sampah dan mengurangkan keperluan untuk bahan pembungkusan baharu. Di samping itu, penggunaan semula pembungkusan mengurangkan keperluan untuk sumber utama, menjimatkan tenaga, air dan bahan mentah.
Akhir sekali, walaupun pembungkusan boleh guna semula mungkin mempunyai kos pendahuluan yang lebih tinggi, ia boleh menjimatkan wang dalam jangka masa panjang. Perniagaan boleh mengurangkan kos pembungkusan dengan melabur dalam penyelesaian tahan lama dan boleh guna semula yang menghapuskan keperluan untuk kerap membeli pembungkusan pakai buang.
Walau bagaimanapun, pelaksanaan sistem boleh guna semula memerlukan infrastruktur dan logistik yang betul seperti rangkaian pengumpulan, pembersihan dan pengedaran, yang memperkenalkan kos tambahan dan pertimbangan operasi.
Prinsip reka bentuk pembungkusan mampan adalah untuk meminimumkan penggunaan bahan, memilih bahan dengan impak alam sekitar yang rendah, meningkatkan kecekapan dan meminimumkan bahan berbahaya.
Pereka bentuk yang mencipta penyelesaian pembungkusan mampan sedang mencari pilihan ringan dalam saiz yang betul dan mengoptimumkan nisbah produk kepada pek. Pembungkusan direka untuk menggunakan ruang yang cekap, mengangkut atau menyimpan lebih banyak produk dalam jumlah tertentu, mengurangkan pelepasan pengangkutan dan mengoptimumkan logistik.